Κάνουν τον σταυρό τους μήπως δεν μείνει τίποτα

της Έλενας Ερμείδου

 Οι Έλληνες είναι από τους πιο ανασφάλιστους λαούς στον ανεπτυγμένο κόσμο. Πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές στο κράτος που είναι από τις υψηλότερες, αλλά παίρνουν συντάξεις που ανήκουν στις χαμηλότερες, δίνουν αστρονομικά ποσά στην Υγεία από την τσέπη τους, αλλά κάνουν και τον σταυρό τους μήπως δεν τους μείνει τίποτα, χτίζουν σπίτια, αλλά τα αφήνουν στο έλεος των καταστροφών. Το πρόβλημα έχει παγιωθεί, παραμένει δυσεπίλυτο για χρόνια.

Ένα μέρος της ευθύνης ανήκει στο κράτος, το οποίο κρατά όλους τους κινδύνους επάνω και δεν τους μεταφέρει σε ιδιώτες. Ένα άλλο μέρος ανήκει στους πολίτες, που αρνούνται να δεχτούν την πραγματικότητα και διατηρούν φρούδες ελπίδες. Και, φυσικά, μεγάλο μέρος της ευθύνης αναλογεί και στην αγορά ιδιωτικής ασφάλισης, όχι μόνο γιατί υπήρξαν αφερεγγυότητες, αλλά και γιατί η αγορά δεν ήταν σωστά ρυθμισμένη.

Τα χρόνια πέρασαν, ο κόσμος έχει ταλαιπωρηθεί, η ασφαλιστική αγορά ρυθμίστηκε και ωριμάζει, γίνεται όλο και πιο φερέγγυα. Τα ίδια κεφάλαια των ασφαλιστικών έχουν υπερδιπλασιαστεί από το 2012, ξεπερνώντας τα 3,7 δισ. ευρώ. Έχουν γίνει βήματα στην εταιρική διακυβέρνηση αλλά και στην αύξηση της διαφάνειας, στην πορεία προσαρμογής στο πλαίσιο της Solvency II.

Η διαφάνεια θα ενισχυθεί περαιτέρω από την προωθούμενη νομοθεσία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που θα προβλέπει τη δημοσιοποίηση των πολιτικών για την αντιμετώπιση των κινδύνων διατηρησιμότητας, ώστε να γνωρίζει ο καταναλωτής ασφαλιστικών προϊόντων τον βαθμό στον οποίο είναι ο ίδιος εκτεθειμένος σε τέτοιους κινδύνους.

Ο κλάδος είναι ο μεγαλύτερος μακροπρόθεσμος θεσμικός επενδυτής, με επενδύσεις που φτάνουν τα 14,5 δισεκατομμύρια. Όμως, για να δημιουργηθεί ένα ολοκληρωμένο ασφαλιστικό σύστημα πρέπει να συναινέσουν όλοι οι εμπλεκόμενοι και να κατανοήσουν τους ρόλους τους.

Το κράτος δεν μπορεί, πλέον, να επιμένει να διατηρεί το μονοπώλιο των συνταξιοδοτικών παροχών. Δεν μπορεί να επιμένει να κρατά τους κινδύνους των φυσικών καταστροφών, τους κινδύνους της υγείας.

Το κράτος έχει «κλειδώσει» το πρόβλημα και, μαζί του, κρατά δεμένα τα χέρια της ασφαλιστικής αγοράς. Εδώ κρύβεται η λύση. Κι αυτή η λύση δεν πρέπει να είναι «χρωματισμένη».