της Ελενας Ερμείδου
Φτάσαμε να μιλάμε για προσωρινές λύσεις στον κλάδο ιδιωτικής ασφάλισης. Αποτελεί πρωτοτυπία, παρά ταύτα προτιμούμε άλλου είδους πρωτοτυπίες και ευφυολογήματα.
Κουράστηκε ο κλάδος να ακούει τις λύσεις που προτίθεται να δώσει η κάθε κυβέρνηση ή η κάθε πολιτική παράταξη. Να ακούει προτάσεις περιορισμένης διάρκειας, προσωρινές λύσεις ανάλογα με τα συμφέροντα που διακυβεύονται.
Και έχουμε να λέμε και να επαναλαμβανόμαστε, για χρόνια ο κλάδος έχει βαλτώσει μεταξύ 2% και 2.5% του ΑΕΠ. Όλοι έχουν μία λύση, κανείς δεν την εφαρμόζει, μένουν όλοι όσοι διαμορφώνουν την πολιτική στις προτάσεις, άντε και στον σχεδιασμό.
Τι μπορεί να δουλέψει αντικειμενικά για να αναρριχηθεί ο κλάδος από το 2% του ΑΕΠ; Ότι επιδρά άμεσα είναι απάντηση. Και τι επιδρά άμεσα για να το πιάσουμε από την αρχή; Μα, ότι έχει να κάνει με φορολογικά κίνητρα. Δίνεις κίνητρα, έχεις ανάπτυξη. Δεν δίνει κίνητρα και σωστή κατεύθυνση, βαλτώνεις και επαναλαμβάνεις τα ίδια για να έχεις να λες μετά φούσκες. Έφτασε όμως η στιγμή να σκάσουν.
Είναι η πιο σωστή στιγμή, το κράτος να δώσει κίνητρα στους ασφαλισμένους. Γιατί είναι η πιο σωστή στιγμή; Γιατί όπως μας έδειξαν και τα στατιστικά, έχει αυξηθεί η αποταμίευση. Ότι άλλο στρέφει σε άλλη κατεύθυνση την συζήτηση και δημιουργεί αποπροσανατολισμό όπως για παράδειγμα οι αποζημιώσεις από το κράτος για ζημιές από φυσικές καταστροφές, τα μπερδέματα στην υγεία και άλλα. Τα γράψαμε πρόσφατα.
Τι άλλο χρειάζεται; Και αυτό το γράψαμε πρόσφατα. Χρειάζεται διαφάνεια, ευκρίνεια, αξιοπιστία στην επικοινωνία. Και εδώ περνάμε στην απέναντι πλευρά, γιατί μέχρι τώρα σε πλευρές πρέπει να αναφερόμαστε. Περνάμε και στην πλευρά των ασφαλιστικών. Υπάρχει διαφάνεια στα συμβόλαια υγείας, στις αυξήσεις τιμολογίων; Οι αυξήσεις είναι και δυσανάλογες, άρα χρειάζεται αξιοπιστία και ευκρίνεια. Πώς ‘μαζεύουν’ πελάτες οι ασφαλιστικές ; μόνο διαβάζοντας τις περιγραφές των προϊόντων ; ή και με άλλους τρόπους όπως δυσφημίζοντας ένα πρόγραμμα, ή κάνοντας υπερβολικές εκπτώσεις στον πρώτο χρόνο; Που υπάρχει πραγματική ενημέρωση;
Και το άλλο για να έχουμε να λέμε. Στα σχέδια έχει μείνει το συνταξιοδοτικό αλλά και ο τρίτος πυλώνας. Και ξαναγυρνάμε στην αρχή και ρωτάμε. Στο 2% θα βρίσκονταν η ιδιωτική ασφάλιση αν είχα δοθεί φορολογικά κίνητρα για αγορά ιδιωτικών συμβολαίων για παράδειγμα υγείας; Θα είχε διατηρηθεί το ποσοστό αυτό αν είχε υπάρξει σχεδιασμός σωστός αν το κράτος δεν το έπαιζε αντασφαλιστής;