Μια προσεκτική ανάγνωση των μέτρων που εξήγγειλε ο κ. Μητσοτάκης στη ΔΕΘ για την Οικονομία και τις Επιχειρήσεις δίνει μια σαφή αίσθηση ότι έγινε προσπάθεια ισορρόπησης μεταξύ του μεγάλου πλήγματος που έχει δεχθεί η Εθνική Οικονομία σε δημοσιονομικό Επίπεδο λόγω του Κορονοϊού (άνω των 40 δις) και της ανάσας αισιοδοξίας που επιχειρείται να δοθεί στους παραγωγικούς φορείς και τους επαγγελματίες της χώρας μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης, των Ιδιωτικοποιήσεων, της Ψηφιοποίησης του Κράτους, αλλά και της εμπιστοσύνης που δείχνουν στη χώρα οι Χρηματαγορές (βλέπε spreads, αρνητικά επιτόκια, συνεχής έκδοση κρατικών Ομολόγων που γίνονται ανάρπαστα κλπ).
άρθρο του Ι. Π. Βοτσαρίδη *
Η γενική εικόνα των μέτρων δείχνει ότι αυτή η “ισορροπία” λειτούργησε: η μείωση του Εταιρικού Φόρου από το 24% στο 22% από τον επόμενο χρόνο, η μείωση του ποσοστού της Επιστρεπτέας Προκαταβολής για τις Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις (έως και 25%), η επέκταση των μειωμένων συντελεστών ΦΠΑ για νευραλγικούς τομείς Προϊόντων και Υπηρεσιών, η επέκταση του Επιδοματικού Προγράμματος ΣΥΝ-ΕΡΓΑΣΙΑ, η επιδότηση επιπλέον 50.000 θέσεων εργασίας, η μείωση κατά 50% του Φόρου στη συγκέντρωση κεφαλαίου, ο νέος φόρος 15,5% για τρία χρόνια επί των συγχωνευόμενων Εταιρειών, η διατήρηση των μειωμένων Ασφαλιστικών Εισφορών, ακόμα και τα κίνητρα πρόσληψης νέων κάτω των 29 ετών με επιδότηση εργοδότη – εργαζόμενου, είναι τα κυριότερα μέτρα που ανακοινώθηκαν για τις Επιχειρήσεις και την Απασχόληση, με πλήρη και ακριβέστατη κοστολόγηση από το αρμόδιο Υπουργείο.
Τα μέτρα δεν ήταν ούτε πολλά, ούτε λίγα. Ούτε “γενναιόδωρα” ούτε “σφιχτά”. Ήταν όσα η Κυβέρνηση μπορούσε να δώσει. Και όσα η Οικονομία μπορούσε να αντέξει. Δεν ικανοποίησαν το σύνολο -ούτε καν το μεγαλύτερο μέρος- των απαιτήσεων των παραγωγικών τάξεων. Ήταν, ωστόσο, ένα μετρημένο και προσεκτικό άνοιγμα, μετά τη φορολογική λαίλαπα προηγούμενων Κυβερνήσεων.
Τι δεν ακούσαμε, όμως, στη ΔΕΘ;
• Με πρόσφατες στη μνήμη τις καταστροφικές πυρκαγιές του καλοκαιριού δεν ακούσαμε τίποτε σχετικά με θέσπιση Φορολογικών Κινήτρων για την ασφάλιση της περιουσίας των πολιτών από Φυσικές καταστροφές. Ωστόσο, επιφυλασσόμεθα για περαιτέρω σχόλια, γιατί οι πληροφορίες μας συγκλίνουν ότι η Κυβέρνηση προτίθεται να προωθήσει ταχύτατα αυτό το ιδιαίτερης σημασίας θέμα.
• Δεν ακούσαμε, ούτε φέτος, πρωτοβουλίες για την απλοποίηση και συντόμευση στην απονομή Δικαιοσύνης – πρωτοβουλία που δεν απαιτεί σοβαρές κρατικές δαπάνες, αλλά μπορεί να δώσει ισχυρό αναπτυξιακό αποτύπωμα στη χώρα μας. Η διαδικασία και η διάρκεια απονομής Δικαιοσύνης σε κάθε χώρα είναι ένα από τα τέσσερα βασικά κριτήρια κατάταξης της στο χάρτη των “Επενδυτικά Φιλικών Χωρών”. Και σ’ αυτό το χάρτη, η Ελλάδα είναι, δυστυχώς, πολύ χαμηλά.
• Αυτό που επίσης δεν άκουσαν οι επιχειρηματίες είναι συγκεκριμένα, προσδιορισμένα και με χρονικό ορίζοντα μέτρα κατά της Γραφειοκρατίας. Η οποία (παρά το πραγματικά αξιόλογο έργο του κ. Πιερρακάκη για την ψηφιοποίηση του Κράτους) συνεχίζει να αντιστέκεται. Και αντιστέκεται χάρη σε μια διακριτή κατηγορία Δημοσίων Υπαλλήλων & Συνδικαλιστών,
– Που πολεμούν λυσσαλέα την αξιολόγηση στο Δημόσιο (αυτονόητη, ωστόσο, στον ιδιωτικό τομέα)
– Που απαιτούν διαρκώς νέες κρατικές προσλήψεις
– Που επιμένουν να μην επιμορφώνονται
– Που δικαιώνουν την ύπαρξή τους αντλώντας “εξουσία” από την ιδιότητα του Δημόσιου Λειτουργού.
Άλλωστε, και η ίδια η “υπερδομή” του Δημοσίου ανατροφοδοτεί και ανανεώνει τη Γραφειοκρατία, ως ύστατο προπύργιο αντίστασης απέναντι σε μια υγιή και φιλελεύθερη ανάπτυξη.
Στους τομείς αυτούς, της Γραφειοκρατίας και της Δικαιοσύνης, η Κυβέρνηση προχωρά αργά, διστακτικά, αναλογιζόμενη, ίσως, και το πολιτικό κόστος.
Τελικά, όμως, το τετριμμένο αλλά πάντα επίκαιρο κλισέ “για να κάνεις ομελέτα πρέπει να σπάσεις αυγά” ταιριάζει ακριβώς στην περίσταση…
*Αναδημοσίευση από το Interlife Magazine Σεπτεμβρίου 2021
