Αντίθετο προς τις κοινοτικές οδηγίες το άρθρο για τον περιορισμό ευθύνης του Επικουρικού Κεφαλαίου για Σωματικές Βλάβες

 Ο περιορισμός του συνολικού ποσού αποζημίωσης του παθόντος σε περίπτωση ανάκλησης της άδειας ασφαλιστικής εταιρείας, σε ορισμένο μόνο ποσοστό της πλήρους αποζημίωσης και με ανώτατο ποσό 100.000 ευρώ, δεν σκοπεί στον καθορισμό του δικαιώματος αποζημίωσης του παθόντος στο πλαίσιο της αστικής ευθύνης του ασφαλισμένου ή του περιεχομένου του δικαιώματος αυτού που εμπίπτει κατ’ αρχήν στην αρμοδιότητα των κρατών – μελών, αλλά αντίθετα περιορίζει την κάλυψη  που σύμφωνα με την Κοινοτικές οδηγίες παρέχει η υποχρεωτική ασφάλιση αστικής ευθύνης από ασφαλιστική εταιρεία ή από άλλο φερέγγυο πρόσωπο (Επικουρικό Κεφάλαιο) και καταλύει την πρακτική αποτελεσματικότητα των ανωτέρω οδηγιών. Συνεπώς, η ρύθμιση αυτή είναι αντίθετη προς τις αναφερόμενες οδηγίες 72/166/ΕΟΚ του Συμβουλίου της 24.4.1972, 84/5/ΕΟΚ, 2005/14/ΕΚ) και την σκοπούμενη με αυτές μεταχείριση των παθόντων .

Επιπροσθέτως η ανωτέρω διάταξη του τέταρτου άρθρου του ν.4092/2012 με τη θέσπιση περιορισμού σε ορισμένο ποσοστό της πλήρους αποζημίωσης και κατά ανώτατο όριο ποσού 100.000 ευρώ, είναι αντίθετη προς την αρχή της αναλογικότητας, διότι μόνη η παρέμβαση αυτή του νομοθέτη δεν είναι πρόσφορη για την επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού, ήτοι την εξασφάλιση της βιωσιμότητας του Επικουρικού Κεφαλαίου, αλλά ούτε και αναγκαία για την επίτευξη του σκοπού αυτού, αφού θα μπορούσε να επιτευχθεί το αποτέλεσμα αυτό χωρίς κόστος για τους παθόντες από τροχαία ατυχήματα, όπως με την υποχρέωση αυτού να εξυγιάνει τα οικονομικά του, μέσω αύξησης των εσόδων του, του περιορισμού των λειτουργικών του δαπανών, με την προληπτική επιτήρηση και τον αποτελεσματικό έλεγχο των ασφαλιστικών εταιρειών, καθώς και τη μέριμνα για την ελαχιστοποίηση των οχημάτων που κυκλοφορούν ανασφάλιστα.

Σχόλια – Παρατηρήσεις

Με την έκδοση της κατωτέρω δημοσιευόμενης  απόφασης της Ολομελείας του Ανωτάτου Ακυρωτικού μας Δικαστηρίου  έλαβε τέλος ο δικαστικός αγώνας που ξεκίνησε μετά την έκδοση του Ν.4092/2012, που μεταξύ των άλλων προέβλεπε και τον ποσοτικό περιορισμό της ευθύνης του Επικουρικού Κεφαλαίου για σωματικές βλάβες και όριζε ως ανώτατο όριο αποζημίωσης τα 100.000 ευρώ, κρίνοντας αμετάκλητα και με σπάνια για τα δικαστικά χρονικά της χώρας μας ως αντισυνταγματική την ρύθμιση αυτή και προς την αρχή της αναλογικότητας (άρθρο 15 παρ.1 εφ.δ του Συντάγματος) και ασυμβίβαστη προς τη διάταξη του άρθρου 1 του Πρώτου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, αλλά και αντίθετη προς τις Κοινοτικές Οδηγίες. Από την αρχή της εφαρμογής των σχετικών  διατάξεων του ανωτέρω νόμου είχαμε τονίσει τα προβλήματα που θα παρουσιάζονταν, μέσα από τις στήλες του περιοδικού μας, με παράθεση σχετικής αρθρογραφίας έγκριτων νομικών, προβλήματα τα οποία ταλάνισαν και ταλαιπώρησαν τους εμπλεκόμενους στις δικαστικές αίθουσες επί μακρόν. Η ομοφωνία της κρίσης των μελών του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου  δικαιώνει  εκτός των άλλων  την ορθότητα των θέσεων  που παρουσιάσθηκαν από τις στήλες του περιοδικού μας,  στα διάφορα συνέδρια  – ημερίδες, που συνδιοργανώθηκαν με πρωτοπόρους τους Δικηγορικούς Συλλόγους Αθηνών, Θεσσαλονίκης, αλλά και από τις πρόσθετες παρεμβάσεις τους, στη διαδικασία ενώπιον του Αρείου Πάγου, υπέρ των παθόντων – θυμάτων των τροχαίων ατυχημάτων.

(βλ. σχετικώς και τις ΑΠ.Ολμ. 3, 4 και 5 του 2017 ΕΣυγκΔ 71/2017 και 81/2017)

που έκριναν ομοίως για το ζήτημα της θέσπισης ανώτατου ορίου αποζημίωσης τα 6.000 ευρώ για χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης σε κάθε δικαιούχο, και  τοκοφορία  του Επικουρικού Κεφαλαίου το ποσοστό των 6%). 

Το κείμενο δημοσιεύεται στην ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ τεύχος Φεβρουάριος – Μάρτιος 2019