Με τις ευλογίες(;) των αρμοδίων οι προβληματικές ασφαλιστικές

Σε κάθε δημοσίευμα περί πιθανών ανακλήσεων, ή αναφορά σε εταιρείες στο… κόκκινο, είτε πρόκειται για τρεις, πέντε, δέκα ή και δεκαπέντε, ο νους και ο λογισμός όλων στρέφεται σε συγκεκριμένους τίτλους, σε εταιρείες οι οποίες μονίμως βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Σε εταιρείες των οποίων τα business plan έχουν διάρκεια ζωής το πολύ έξι μηνών και η υλοποίησή τους εξαρτάται από την πολιτική βούληση αυτών που εποπτεύουν τον κλάδο.

 Κάποια στιγμή λοιπόν, όταν η κατάσταση ξεφεύγει των ορίων της λογικής, ή όταν η κυβέρνηση καλείται να κινηθεί προκειμένου να διασκεδάσει τις εντυπώσεις ότι ελέγχει την αγορά, λαμβάνεται η πρώτη εξυγιαντική απόφαση. Δεσμεύονται τα περιουσιακά στοιχεία της ύποπτης εταιρείας και η διοίκησή της καλείται σε εύλογο χρόνο να κάνει τις δέουσες ενέργειες ώστε να ανακάμψει οικονομικά.

 Μόνο που τους επόμενους έξι μήνες συνήθως δεν ακολουθεί άλλη εξυγιαντική απόφαση. Στο ίδιο διάστημα, οι διεργασίες γύρω από το χαρτοφυλάκιο της εταιρείας είναι κάτι περισσότερο από έντονες.

 Οι συμφωνίες για τη μεταφορά των ασφαλιστηρίων συμβολαίων δίνουν και παίρνουν.

Έδωσαν και πήραν και με την Εγνατία και με την EOS. Και ως δια μαγείας σε διάστημα έξι μηνών τα συμβόλαια «χάθηκαν» σε άλλες εταιρείες και όταν ελήφθησαν οι αποφάσεις ανάκλησης των αδειών λειτουργίας, το μόνο που απέμεινε από τα… κελύφη αυτών των εταιρειών ήταν υποχρεώσεις και κάποια πενιχρά περιουσιακά στοιχεία.

 Εύλογα λοιπόν αναρωτιέται ο καθένας. Ο Επόπτης, όποιος κι αν είναι, δεν οφείλει να έχει τη διορατικότητα, την οξυδέρκεια, ακόμη και την αναγκαία πληροφόρηση ώστε να προλαμβάνει καταστάσεις; Γιατί δηλαδή να επιτρέπεται σε όσους ετοιμάζονται να αποχωρήσουν… ηρωικά από τον κλάδο, να κάνουν μια ακόμη γερή μπάζα; Μήπως δεν εξυπηρετεί μόνον τους ίδιους, αλλά και τους συναλλασσόμενους με αυτούς;