Εικονική πραγματικότητα των εκδηλώσεων ή ο ρεαλισμός φθηνού ασφαλίστρου;

 του Νίκου Σακελλαρίου

«Αχος βαρύς» ακούγεται, ελάχιστες  πρωτασφαλίσεις βλέπουμε. Εκδηλώσεις επί εκδηλώσεων, ομιλίες επί ομιλιών  για την αναγκαιότητα της ιδιωτικής ασφάλισης , περί ΣΔΙΤ  και άλλων ‘καινών δαιμονίων’ και για άνοδο στον κλάδο υγείας αλλά  εάν  κάποιος περάσει από τον πράκτορα της γειτονιάς του θα δει μία διαφορετική εικόνα.  Ελάχιστοι και μάλλον φοβισμένοι πελάτες που ψάχνουν με πρώτο κριτήριο την τιμή.  Τι κι αν γράφει ο (κλαδικός) Τύπος και αναφέρει η ΤτΕ, για φερέγγυες εταιρείες με υψηλούς δείκτες SCR ;  Αυτά μάλλον είναι ‘ψιλά γράμματα’ για τον μέσο πελάτη.

«Όσο πιο φθηνό» είναι το δόγμα του πελάτη και ματαίως προσπαθούμε εταιρείες και Τύπος να καταδείξουμε την ανάγκη για υψηλές υπηρεσίες  και φερεγγυότητα.

Πλέον οι εταιρείες και οι άνθρωποί τους μπορεί να προβάλλουν το τεχνοκρατικό προφίλ τους στα Συνέδρια και να επαναλαμβάνουν τα τετριμμένα  αλλά στα γραφεία των εταιρειών και στα επαγγελματικά γραφεία των διαμεσολαβούντων η εικόνα είναι διαφορετική.  «Μάχες χαρακωμάτων» για να πάρουν ένα μεγάλο  συμβόλαιο, μάχες με τους συνεργάτες για μία συμφέρουσα εκατέρωθεν προμήθεια, μάχες με τους πελάτες για να πληρωθούν εγκαίρως τα συμβόλαια. Όσο το διαθέσιμο εισόδημα νοικοκυριών  μειώνεται τόσο εντονότερη θα είναι η στροφή προς το ‘φθηνό ασφάλιστρο’.

Η άνοδος  των ΕΠΥ δείχνει ότι  καλύπτουν  κάποιες ανάγκες για φθηνά ασφάλιστρα  ανεξάρτητα καλύψεων και υπηρεσιών.  Όσο το «κρύβουμε κάτω από το χαλί»  και το αφορίζουμε  δεν μπορούμε να το αλλάξουμε.  Κάποιες εταιρείες προσπαθούν να προσαρμοστούν και να ανταγωνιστούν  τιμολογιακά μειώνοντας έτσι και τους δείκτες φερεγγυότητάς τους.  Σωστό ή όχι είναι σίγουρα θεμιτό.

Ο κλάδος βιώνει και το 2018 μία εικονική πραγματικότητα.  Την πραγματικότητα των εκδηλώσεων  που  κοντράρεται με την μιζέρια της καθημερινότητας και τον αγώνα για την επαγγελματική επιβίωση των ανθρώπων του κλάδου.   Oι άνθρωποι των εταιρειών  το γνωρίζουν.  Οι διαμεσολαβούντες το βιώνουν καθημερινά.  Έτσι οι εταιρείες  προσαρμόζονται σε  όρους  ρευστότητας και παραγωγής προκειμένου να έχουν ικανοποιημένους μετόχους.  Το 2017 έδειξε μία στασιμότητα σε σχέση με το 2016. Το α’ δίμηνο 2018  θα δείξει κάτι παρόμοιο;