«Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε»… η ελπίδα μας

του Νίκου Σακελλαρίου

Είναι στιγμές που τα δάκτυλα κολλούν στα πλήκτρα και οι λέξεις δεν βγαίνουν. Το να γράψεις για υλικές ζημιές και καταστροφές στις επιχειρήσεις και νοικοκυριά  όταν θρηνείς 15 ανθρώπους και συνεχίζονται οι αναζητήσεις για αγνοούμενους είναι σίγουρα δύσκολο, ‘κρύο’, άτοπο. Πόσο να κοστολογίσεις ζημιές και να παραβλέψεις  την ζωή και τον θάνατο, τις αναμνήσεις των ζωντανών , τα δάκρυα και τις χαρές που πήρε μαζί της  κάθε ανθρώπινη ύπαρξη.

Η απόδοση ευθυνών είναι άχαρη υπόθεση. Μία συλλογική καταδίκη για όλους μας που ανεχθήκαμε τις αυθαιρεσίες.  Δεν είναι όμως αυτό το θέμα.

Η ζωή συνεχίζεται και μάλιστα η επόμενη ημέρα των πλημμυρών θα είναι ιδιαίτερα δύσκολη για τις επιχειρήσεις.  Για τις ασφαλιστικές, οι ζημιές που θα κληθούν να αποζημιώσουν δεν θα είναι τόσο για τα αυτοκίνητα και τα σπίτια (πιθανολογώ ότι τα περισσότερα ήταν ανασφάλιστα έναντι φυσικών καταστροφών), αλλά κυρίως για τις δεκάδες επιχειρήσεις οι οποίες είχαν στην περιοχή της Δυτ. Αττικής τα κέντρα logistics. 

Μεγάλες κυρίως επιχειρήσεις οι οποίες είχαν ασφαλιστήρια συμβόλαια για τα κέντρα αυτά κυρίως σε κοινοπραξίες και με μεγάλο underwriting.  Αν στις προηγούμενες φυσικές καταστροφές του 2017 δεν καταγράφηκαν τεράστιες ανάγκες αποζημιώσεων, τώρα μάλλον δεν συμβαίνει το ίδιο.  Οι ζημιές στις βιομηχανικές μονάδες της περιοχής Μάνδρας –Ελευσίνας και στις τεράστιες αποθήκες είναι μεγάλες και πλέον οι  ασφαλιστικές εταιρείες θα κληθούν να αποζημιώσουν όσες ήταν ασφαλισμένες και πιθανότατα  ήταν οι περισσότερες.

Οι επόμενες σκέψεις πάλι πάνε πάλι στα ΣΔΙΤ (συνεργασίες δημόσιου και ιδιωτικού τομέα) έναντι φυσικών καταστροφών για τα οποία έχουν γραφεί τόσα πράγματα. Το Κράτος από αύριο θα κληθεί να πληρώσει (με τη μορφή αποζημιώσεων ή βοηθημάτων) πολλά κεφάλαια στους πληγέντες ιδιώτες και επιχειρήσεις. Εάν είχε προυπάρξει ένα ΣΔΙΤ τότε σίγουρα οι καταβολές θα ήταν λιγότερες για το Κράτος και αμεσότερες προς τους πληγέντες.  Δυστυχώς, η καταστροφή αυτή θα μείνει στην μνήμη μας ως ένα συμβάν του 2017.

Η ιστορία αποδεικνύει ότι το ίδιο έργο θα το ξαναδούμε πολλές φορές ακόμη.