Το ελληνικό θαύμα

Του Χάρη Τσοχαντάρη

Μέσα σε ένα καύσωνα εκτός εποχής και με μια οικονομία εκτός πραγματικότητας, οι Έλληνες προχωρούν στην κατάκτηση καινούργιων Nobel. Ναι μην εκπλήττεσθε, αφού οι κακοί ξένοι δεν μας δίνουν τα Nobel που δικαιούμαστε, θα ανακαλύπτουμε τα δικά μας.

Προχτές ας πούμε μάθαμε ότι, αν γίνουν εκλογές και κερδίσει εκείνος που πρέπει να κερδίσει, δεν θα ξαναγίνουν ναυτικά ατυχήματα ή αν ξαναγίνουν το πετρέλαιο που θα χυθεί στη θάλασσα δεν θα πάει πουθενά αλλά θα μείνει εκεί περιμένοντας να το ρουφήξουν. Επίσης αν γίνουν εκλογές υπάρχει πολλή σοβαρή πιθανότητα οι δημοσιονομικοί στόχοι για τα επόμενα χρόνια να μειωθούν από πλεόνασμα 3% σε πλεόνασμα 2%. Αυτό θα συμβεί όχι γιατί υπάρχει κάποιος σοβαρός οικονομικός λόγος, αλλά γιατί ο κ. Σόϊμπλε ή ο διάδοχός του, εάν υπάρξει τέτοιος, θα μας βρει ξαφνικά πιο συμπαθητικούς.

Από την άλλη βέβαια αν δεν γίνουν εκλογές, στο τέλος του 2017, μετά τις γερμανικές εκλογές, ή έστω το 2018, θα υπάρξει μια ρύθμιση του ελληνικού χρέους που θα επιτρέψει στην κυβέρνηση να κερδίσει τις επόμενες δώδεκα εκλογικές αναμετρήσεις. Η ρύθμιση θα είναι τέτοιας έκτασης, αντίστοιχης με αυτήν που είχαν υποσχεθεί οι εταίροι μας στον κ. Σαμαρά μετά τις γερμανικές εκλογές του 2013 και που υλοποιήθηκε κατά το 2014. Ξέρετε, με την εφαρμογή του ΕΝΦΙΑ και όλα αυτά τα μέτρα που βοήθησαν το λαό μας να κερδίσει μια θέση στον παράδεισο.

Για να σοβαρευτούμε (για λίγο, γιατί η οικονομική μας ζωή απέχει πολύ από τη σοβαρότητα), έχει καταστεί σαφές σε όλους ότι η οικονομία μας βαδίζει σε ένα πλήρες αδιέξοδο και η πολιτική μας ζωή μαζί της. Πολύ φοβάμαι ότι παρά τις απειλές που εκτοξεύονται προς κάθε κατεύθυνση από το Υπουργείο Οικονομικών, η 30ή Σεπτεμβρίου θα δείξει ότι το κομπόδεμα των Ελλήνων έχει αρχίσει να εξαντλείται σε βαθμό μη αναστρέψιμο και ότι μια οκταετία συνεχούς ύφεσης έχει κάνει και τον πιο καλόπιστο πολίτη να αντιλαμβάνεται ότι αυτή η κρίση δεν θα περάσει σαν μια γρίπη. Όλοι μας έχουμε αρχίσει πλέον να συνειδητοποιούμε ότι αυτή είναι μια συστημική κρίση που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με οικονομικά μέτρα αλλά πρέπει να αντιμετωπιστεί με αλλαγές στην ίδια τη δομή της οικονομίας και της κοινωνίας μας.

Το ερώτημα είναι, είμαστε διατεθειμένοι ή εν πάση περιπτώσει αξίζει τον κόπο να γίνουν αυτές οι αλλαγές; Ακόμα και αν τα καταφέρναμε, αν π.χ. αύριο γίνονταν εκλογές και ένας μάγος είχε μετατρέψει την πλειοψηφία των Ελλήνων σε πραγματικούς φιλελεύθερους. Αν δηλαδή μια νέα κυβέρνηση, με όλους εμάς να χειροκροτάμε από κάτω, καταργούσε τα ασφαλιστικά ταμεία, ενσωμάτωνε τις εισφορές εργοδοτών και εργαζομένων (που σας υπενθυμίζω ότι εδώ και σαράντα χρόνια είναι το 42% του εισοδήματος των εργαζομένων) στους φορολογικούς συντελεστές και εξαφάνιζε την απέραντη γραφειοκρατία ενός νεκρού ασφαλιστικού συστήματος, ενσωματώνοντάς την στον κρατικό μηχανισμό ο οποίος θα ήταν υπεύθυνος πλέον για τις συντάξεις και την περίθαλψη των εργαζομένων Ελλήνων. Αν, λέω αν, υπήρχε μια κυβέρνηση που θα τα έκανε αυτά χωρίς να ανατιναχθεί η χώρα, πόσο καιρό πιστεύετε ότι θα χρειαζόταν μια άλλη κυβέρνηση για να ξανακάνει τα πράγματα όπως είναι σήμερα; Ας το σκεφτούμε, έτσι κι αλλιώς έχουμε 99 χρόνια ακόμη μπροστά μας, ή έστω μέχρι το 2060, δεν χρειάζεται και να αγχωνόμαστε.

Εμείς τώρα ας λύσουμε το θέμα των κόκκινων δανείων. Είναι βασικό αίτημα όλων των πολιτών, πριν πουληθούν τα δάνεια σε funds σε ένα μικρό ποσοστό της αξίας τους, να δοθεί η ευκαιρία στους οφειλέτες να αγοράσουν το (κόκκινο) δάνειό τους σε ένα αντίστοιχο ποσοστό. Αφού παραβλέψουμε, ποιητική αδεία, το γεγονός ότι όσοι δεν έχουν κόκκινα δάνεια θα έκαιγαν τις τράπεζες, τη βουλή και το σιντριβάνι του Συντάγματος και αφού παραβλέψουμε ότι δεν θα βρισκόταν πουθενά στη χώρα ένα τραπεζικό στέλεχος που να υπογράψει το κούρεμα ενός δανείου 70% ή 80%, ελάτε να φανταστούμε τη διαδικασία:

– Μια τράπεζα πάει σε ένα fund και του λέει: έχω εδώ 20.000 κόκκινα δάνεια αξίας ενός δισ. ευρώ. Πόσα μου δίνεις για να σου τα δώσω;

– Σου δίνω το 10%, δηλαδή 100 εκατ. ευρώ μετρητά λέει το κακό fund.

– Ωραία, απαντάει η τράπεζα, περίμενε τώρα. Ξεκινάει λοιπόν η τράπεζα να ρωτήσει 20.000 οφειλέτες για το αν είναι διατεθειμένοι να αγοράσουν το κόκκινο δάνειό τους στο 11% της αξίας του. Κατά το διάστημα αυτό, έστω ότι το fund έχει πέσει σε ένα είδος καταθλιπτικής καταληψίας και κρατάει τα λεφτά του χωρίς να τα χρησιμοποιεί για να δει πότε θα του τα ζητήσει η τράπεζα. Η τράπεζα λοιπόν, αφού βάλει τα στελέχη της να έρθουν σε συνεννόηση(!) με τους 20.000 οφειλέτες, βλέπει ότι η 7.000 από αυτούς είναι διατεθειμένοι να της δώσουν το 11%. Περιχαρής λοιπόν πάει στο fund και του λέει: Από τα 20.000 κόκκινα δάνεια που θα σου πούλαγα, διάλεξα τα 13.000 χειρότερα, αυτά που δεν πρόκειται να πληρωθούν στον αιώνα τον άπαντα και σου τα έφερα, ώστε να τα αγοράσεις στο 10% της αξίας τους…

Φτάνει μέχρι εδώ, δεν περιγράφω άλλο. Και οι χαζομάρες έχουν και το όριό τους…

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*