Να κλείσει η «πληγή» του Ομίλου ΑΣΠΙΣ

Άρθρο του κ. Νίκου Κεχαγιάογλου που δημοσιεύτηκε στο Broker’s Time 48*

* Ο κ. Κεχαγιάογλου είναι Διευθύνων Σύμβουλος της Κ2 και Πρόεδρος Συλλόγου Ζημιωθέντων από την Ασπίς Πρόνοια

Το εγγυητικό κεφάλαιο ζωής (ΕΚΖ) ιδρύθηκε με τον νόμο 3867/2010 με αφορμή την κατάρρευση των εταιρειών του ομίλου ΑΣΠΙΣ και αιτία την έλλειψη εκείνου του προληπτικού μηχανισμού εγγύησης ο οποίος θα διασφάλιζε την ομαλότητα της ασφαλιστικής αγοράς και την προστασία των ασφαλισμένων από παρόμοια γεγονότα.

Ο μηχανισμός αυτός λειτούργησε άψογα στην περίπτωση της μικρής ασφαλιστικής εταιρείας Leben International, αποζημιώνοντας σχεδόν στο ακέραιο τους ασφαλισμένους της εταιρείας. Έκτοτε όμως ο ρόλος του αγνοείται, με αποτέλεσμα να περιπλέκεται ακόμα περισσότερο η λύση του γόρδιου δεσμού του Ομίλου Ασπίς και, επίσης, να ελλοχεύουν νέοι κίνδυνοι με την επαπειλούμενη δυναμική της υπόθεσης International Life.

Πιο συγκεκριμένα, ο νόμος 3867 ορίζει ότι το Εγγυητικό Κεφάλαιο έχει τη δυνατότητα να λάβει χρηματοδότηση με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου, μέχρι του συνολικού ποσού των 200 εκατ. ευρώ με την έκδοση και παράδοση, αντί μετρητών, ομολόγων αντίστοιχης αξίας. Αν και οι κυβερνώντες όλων των αποχρώσεων μέχρι τώρα έχουν βρει ως δικαιολογία την αυστηρή τήρηση του μνημονίου, το οποίο δεν επιτρέπει την επιβάρυνση του Δημοσίου με νέες εγγυήσεις, εντούτοις δεν έχει γίνει η παραμικρή προσπάθεια να βρεθεί εναλλακτικός τρόπος χρηματοδότησης του ΕΚΖ, με αποτέλεσμα το ζήτημα της «Ασπίς» να σέρνεται σε ένα ατελέσφορο τέλμα, παρασέρνοντας μαζί του και την αξιοπιστία της αγοράς, εμποδίζοντας φυσικά την ανάκαμψή της.

Μεγάλη ευθύνη όμως έχει και η ίδια η ασφαλιστική αγορά, αφού όλες οι ασφαλιστικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον κλάδο ζωής είναι «υποχρεωτικώς και αυτοδικαίως» μέλη του ακινητοποιημένου ΕΚΖ.

Η ασφαλιστική αγορά -η οποία από την πρώτη στιγμή τήρησε στάση «απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο»- οφείλει να δράσει άμεσα, έστω και τώρα, προκειμένου να κλείσει μια μεγάλη πληγή της ασφαλιστικής βιομηχανίας, η οποία όσο μένει ανοιχτή τόσο ενεργοποιεί τραυματικές μνήμες και εμποδίζει το πέρασμα σε μια νέα εποχή υγιούς ανάπτυξης και πραγματικής προσφοράς προς τους πολίτες.

Όλοι πρέπει να κατανοήσουν ότι μια βιομηχανία που ευαγγελίζεται την προάσπιση της ανθρώπινης υπόστασης, της αξιοπρέπειας και την προστασία του επιπέδου ζωής, στα μάτια των πολιτών φαίνεται υποκριτική όταν στις περιόδους κρίσεων δηλώνει αδύναμη να αγκαλιάσει το «αντικείμενο» του στόχου της -τον άνθρωπο. Είναι χρέος όλων μας να στηρίξουμε τον θεσμό της ιδιωτικής ασφάλισης, συμβάλλοντας τα μέγιστα ώστε, ιδιαίτερα σήμερα, που η κοινωνία μας δοκιμάζεται, ο κλάδος να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, επιτελώντας το έργο του στο ακέραιο. Η στάση μας αυτή είναι που θα ανοίξει νέους δρόμους προς το μέλλον.