Α Παπαδόπουλος: «Πρέπει να κατακτήσουμε την εθνική αυτογνωσία»…

«Δεν ξέρουν τι τους γίνεται»… Με αυτήν τη φράση απαντά ο Αλέκος Παπαδόπουλος σε εκείνους που λένε ότι η έξοδος της χώρας από το ευρώ και η καταγγελία του Μνημονίου είναι προτιμότερη. Το ίδιο σκληρός είναι και με εκείνους που κάνουν λόγο για επαναδιαπραγμάτευση. Όπως λέει, χαρακτηριστικά, «αφού τις μεταρρυθμίσεις τις κάναμε με κίβδηλο τρόπο προσπαθώντας να τις αποφύγουμε και να ξεγελάσουμε την τριμερή διεθνή εποπτεία, κάνουμε δήθεν ότι διαπραγματευόμαστε νέους όρους για να καλύψουμε τα παλιά μας ανομήματα». Θεωρεί ότι, από δω πέρα, δεν υπάρχει καμία περίπτωση μονοκομματικής περίπτωσης και προτείνει αλλαγές στο εκλογικό σύστημα, τονίζοντας ότι «πρέπει να απαλλαγεί η πολιτική ζωή από το λάφυρο του μπόνους των 50 εδρών και να υιοθετηθεί άμεσα το σύστημα της απλής αναλογικής των δύο κατανομών χωρίς το +1». Η συνέντευξη πάντως δεν ήταν εφ’ όλης της ύλης. Ο Αλέκος Παπαδόπουλος δεν θέλησε, για μία ακόμη φορά, να σχολιάσει τις εξελίξεις στο χώρο της υγείας. Έντεκα χρόνια, μετά το πέρασμά του από την οδό Αριστοτέλους, είναι φανερό ότι «η πληγή δεν έχει κλείσει». Ίσως αλλάξει γνώμη στο μέλλον. Αξίζει να περιμένουμε…

– Πώς βλέπετε την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στη χώρα;

Η χώρα μας βρίσκεται σήμερα σε εκείνη τη μετέωρη κατάσταση, όπου το βήμα που ετοιμάζεται να κάνει δεν ξέρουμε αν θα είναι προς τα εμπρός ή προς τα πίσω, προς την πλήρη ενσωμάτωση με τον ανεπτυγμένο κόσμο ή προς την υποβάθμιση και την περιθωριοποίησή της στην Ευρώπη. Αυτή είναι σήμερα η ρεαλιστική αποτίμηση και η πραγματικότητα του τόπου μας. Όσοι καλόπιστα ή κακόπιστα δεν το καταλαβαίνουν, προσφέρουν πολύ κακές υπηρεσίες στη χώρα και στο λαό. Χειρότερη όμως υπηρεσία προσφέρουν όσοι με συνθήματα και λόγια κενά περιεχομένου αποπροσανατολίζουν ακόμα και σήμερα την ελληνική κοινωνία και προτάσσουν ιδεολογικές σκιαμαχίες για να συγκαλύψουν την έλλειψη ουσιαστικού πολιτικού λόγου.

– Έχουμε φτάσει στον πάτο ή έχουν ακόμα πολλά να δουν τα μάτια μας;

Το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδος, αν εκεί αναφέρεστε, συντρέχει απόλυτα με το πολιτικό και άρα και με το πολιτισμικό. Γι’ αυτό η χώρα σήμερα θέλει νέα θεσμικά εργαλεία και τους κατάλληλους νέους ανθρώπους της εποχής που θα τα χρησιμοποιήσουν. Τις αλλαγές τις φέρνουν εκείνοι οι πολιτισμοί και οι ιδεολογίες που κομίζουν νέα πράγματα και γεννούν νέες απαιτήσεις∙ τα αντίθετα αφορούν επαγγελματίες που εμπορεύονται ελπίδες.

– Θεωρείτε ότι υπάρχουν πράγματι περιθώρια επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου; Μπορεί η χώρα πράγματι να απαγκιστρωθεί από τη δανειακή σύμβαση ή αργά ή γρήγορα οδηγούμαστε στη χρεωκοπία;

Όχι μόνο εσείς οι δημοσιογράφοι, αλλά και οι πολιτικοί και οι διανοούμενοι και οι επιστήμονες αυτής της χώρας οφείλουν να μιλούν με καθαρό λόγο και να χρησιμοποιούν γνήσιες ονοματολογίες. Τον διεθνή οικονομικό έλεγχο τον ονομάσαμε «Μνημόνιο», μια ουδέτερη λέξη, και τον καταστήσαμε το μεγάλο εχθρό του λαού. Τη χρεωκοπία της χώρας το Μάη του 2010 την ονομάσαμε «ένταξη στο μηχανισμό στήριξης» και «δανειακή σύμβαση». Πάνω στη συμφωνία για μεταρρυθμίσεις που μας επέβαλε ο διεθνής οικονομικός έλεγχος για να μας δώσει χρήματα να επιβιώσουμε, εμείς οικοδομήσαμε άλλες, καινούριες λέξεις, όπως «επαναδιαπραγμάτευση», «αναθεώρηση», «απαγκίστρωση»∙ και αφού τις μεταρρυθμίσεις τις κάναμε με κίβδηλο τρόπο προσπαθώντας να τις αποφύγουμε και να ξεγελάσουμε την τριμερή διεθνή εποπτεία, κάνουμε δήθεν ότι διαπραγματευόμαστε νέους όρους για να καλύψουμε τα παλιά μας ανομήματα των κίβδηλων μεταρρυθμίσεων, που τα ονομάζουμε «μεσοπρόθεσμα ισοδύναμα».

Είστε υπέρ ή κατά του Μνημονίου;

Εγώ είμαι μόνο υπέρ της σωτηρίας της χώρας μου. Εδώ και 15 χρόνια φωνάζω ότι οδηγούμαστε μαθηματικά στη χρεωκοπία και πρέπει να πάρουμε μέτρα. Αν ακόμη και πριν 4 χρόνια είχαμε πάρει το ένα τέταρτο των μέτρων που αναγκαστήκαμε να πάρουμε μετά το 2010, η χώρα θα ήταν σε καλύτερη κατάσταση και μέχρι το 2020 θα είχε βγει στις αγορές. Αλλά το μεγάλο κακό που γίνεται σήμερα από κάποιους που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να αντιληφθούν την πραγματικότητα, είναι ότι δεν ακολουθούν μια αρχή που λέει ότι: μόνο όταν κατανοήσεις βαθειά ένα πρόβλημα, μπορείς και να βρεις τη λύση του. Εν προκειμένω, για έναν ολόκληρο λαό, μόνο αν κατακτήσει την εθνική αυτογνωσία θα μπορέσει να αποτρέψει τα χειρότερα και να θέσει τα θεμέλια της ανάταξής του.

– Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι είναι προτιμότερη η έξοδος της χώρας από το ευρώ και η απόρριψη της δανειακής σύμβασης και του Μνημονίου. Ποια είναι η δική σας άποψη;

 Δυστυχώς υπάρχουν και κυκλοφορούν αυτές οι ανεύθυνες απόψεις, είτε από άγνοια είτε από συμφέρον. Το συμπέρασμα είναι ότι δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Σε μια τέτοια περίπτωση και υπό τις σημερινές συνθήκες που επικρατούν διεθνώς, ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα οδηγούσε σε καταστροφή για τη χώρα. Πιστεύω ότι η Ευρώπη, και όχι μόνο, επιθυμεί να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ και θα βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Το ερώτημα, και σε αυτή την περίπτωση, είναι αν εμείς θέλουμε να μείνουμε εντός της Ευρωζώνης πτωχοί, παρίες και ως τριτοευρωπαϊκή χώρα ή ως ισότιμοι εταίροι με ανταγωνιστική οικονομία.

– Η κυβέρνηση Σαμαρά συνιστά κάτι πρωτόγνωρο για τα ελληνικά πολιτικά πράγματα με τη συνεργασία τριών κομμάτων. Ποια εικόνα έχετε για την κυβέρνηση; Ήταν μια λύση ανάγκης ή υπάρχει μέλλον για κυβερνήσεις συνεργασίας; 

Το μέλλον στη χώρα μας περνάει μέσα από κυβερνήσεις συνεργασίας πλέον. Η ιστορία των μονοκομματικών κυβερνήσεων ετελεύτησε και μαζί από δω και πέρα και η εξουσιαστική επικυριαρχία ενός κόμματος εφ’ όλης της κοινωνίας. Ο πολιτικός αγώνας δεν θα διεξάγεται «για το καθεστώς», δηλαδή την εξουσία, αλλά «μέσα στο καθεστώς» και επί τη βάσει των προγραμματικών προτάσεων του κάθε κόμματος. 

Επίσης τα κόμματα θα πιθανολογούν εκ των προτέρων με ποιους θα συνεργαστούν και ο λαός θα ψηφίζει το κόμμα της προτιμήσεώς του και με κριτήριο τη δυνατότητα μετεκλογικής συνεργασίας με άλλα συγγενή κόμματα. Γι’ αυτό πρέπει να απαλλαγεί η πολιτική ζωή από το λάφυρο του μπόνους των 50 εδρών και να υιοθετηθεί άμεσα το σύστημα της απλής αναλογικής των δύο κατανομών χωρίς το +1. 

Επειδή στην Ελλάδα όμως δεν υπάρχει κουλτούρα συνεργασιών, αλλά αντίθετα υποκουλτούρα τυφλής κομματικής διαμάχης, πρέπει να υποβοηθηθεί και με την υιοθέτηση του σουηδικού μοντέλου, όπως το είχα προτείνει από το 2000, σύμφωνα με το οποίο οι εκλογές πρέπει να γίνονται κάθε 4 χρόνια σε συγκεκριμένη ημερομηνία κι αν προκύψει στο ενδιάμεσο ανάγκη εκλογών, η νέα Βουλή δεν θα εκλέγεται για μια νέα τετραετία, αλλά μόνο για το εναπομείναν διάστημα. Υπάρχουν κι άλλες πολιτικές προϋποθέσεις που πρέπει να οικοδομηθούν από τώρα και που θα διευκολύνουν την πολιτική διαχείριση κατά και μετά την περίοδο της κρίσης.

 Έχουν περάσει 11 χρόνια από τη θητεία σας στο Υπουργείο Υγείας. Γιατί έκτοτε ουδέποτε έχετε αναφερθεί στον τομέα της υγείας;
Και δεν σκοπεύω να το κάνω. Θα το εκτιμήσω για το μέλλον. 

*Πρώην υπουργός Υγείας και Πρόνοιας

Πηγή: Pharma & Health Business
To PhB μπορείτε να δείτε ηλεκτρονικά εδώ