Κατοικία: Τα κίνητρα, τα «χαράτσια» και η υποχρεωτικότητα ασφάλισης

Η πορεία του φόρου ακίνητης περιουσίας στην Ελλάδα παρουσιάζει ενδιαφέρον, όχι μόνο από οικονομικής πλευράς.

Η πρώτη φορά που φορολογήθηκε η περιουσία στην Ελλάδα ήταν το 1923, υπό την πίεση των αναγκών της Μικρασιατικής Καταστροφής.

Είχε όμως τη μορφή της έκτακτης εισφοράς και επιβάλλονταν όχι μόνο στα ακίνητα, αλλά και σε κινητά περιουσιακά στοιχεία των φορολογούμενων.

Έκτοτε, για πενήντα και πλέον χρόνια, η κατοχή περιουσίας στην Ελλάδα παρέμεινε ουσιαστικά ανέγγιχτη φορολογικά, κάτι που εντυπωσίαζε τους ξένους μελετητές. Η πρώτη φορά που επιβλήθηκε στην Ελλάδα φόρος στην ακίνητη περιουσία ήταν το 1975 (Ν.11/1975), με τη θεσμοθέτηση του Φόρου Κατοχής.

Τα επόμενα χρόνια αρκετές ήταν οι φορολογικές αλλαγές επί των ακινήτων μέχρι να φτάσουμε στον γνωστό σε όλους ΕΝΦΙΑ το 2013 ο οποίος με τις όποιες τροποιήσεις ισχύει ως σήμερα, όπως αναφέρει σε ειδική μέλετη για τη περιουσία η διαΝΕΟσις.

 

Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Γιατί σήμερα κάποιες άλλες Καταστροφές έρχονται στο προσκήνιο: Απρόβλεπτες, σφοδρές και δύσκολα διαχειρίσιμες για την “επόμενη μέρα”, αν δεν υπάρχει κάποιο “δίκτυ προστασίας”.

Οι προσδοκίες της ασφαλιστικής αγοράς για τη παροχή των κινήτρων παραμένουν στο προσκήνιο, παρόλο που αρκετοί ήλπιζαν πως ήδη θα είχε πραγματοποιηθεί.

Αυτό όμως που έχει σημασία να τονισθεί είναι πως η λέξη ασφάλιση δεν θα πρέπει να είναι μια απαγορευτική έννοια, αλλά ένα προϊόν ανταποδοτικού χαρακτήρα.

Επιπλέον, η υποχρεωτικότητα (καθολικότητα) της ασφάλισης κατοικίας με τον όγκο της παραγωγής που θα φέρει θα δημιουργήσει τις συνθήκες και για ακόμη χαμηλότερα ασφάλιστρα σε περιπτώσεις όπου η επικινδυνότητα είναι όντως μεγάλη. Ωστόσο, κατά κοινή ομολογία το ετήσιο κόστος ενός ασφαλιστηρίου σήμερα παραμένει πράγματι χαμηλό για μια μέση κατοικία.

Αυτό όμως που πρέπει να γίνει επίσης κατανοητό σε πολίτες και Πολιτεία είναι πως δεν πρόκειται για ένα ακόμη “χαράτσι” όπως προτιμούν να λένε κάποιοι για τους φόρους επί των ακινήτων.

Η ασφάλιση είναι μια υπεύθυνη στάση που θα δώσει τις απαιτούμενες αποζημιώσεις την ώρα ενός αναπάντεχου γεγονότος και θα “ελαφρύνει” παράλληλα τις “υποχρεώσεις” του Κράτους που ούτως ή αλλιώς δεν μπορεί να ανταπεξέλθει συνολικά σε μια φυσική καταστροφή.

Οι διαβουλεύσεις για συμπράξεις συνεχίζονται…

Βάιος Κρόκος