Οι συνέργιες στη διαμεσολάβηση και η δυνατότητα ανάληψης μεγάλων κινδύνων

[starbox]

Ένα από τα σημαντικά προσόντα των επιχειρήσεων και των επιχειρηματιών είναι η δυνατότητά τους να συνεργάζονται με πρόσωπα και επιχειρήσεις, προκειμένου να μεγαλώσουν τις αποδόσεις τους, να αποκομίσουν εμπειρία και τελικά να βελτιώσουν τη συνολική παρουσία τους στην αγορά. Αυτή η «ιδανική συνθήκη» για την εξέλιξη της επιχειρηματικότητας εδώ και χρόνια επιδιώκεται να εφαρμοστεί στην ελληνική αγορά χωρίς όμως αποτελέσματα. Οι περιπτώσεις ουσιαστικής συνεργασίας είναι λίγες, παρά το γεγονός ότι οι χιλιάδες μικρές διάσπαρτες οικονομικές οντότητες ευνοούν τις συνέργειες. Ακόμη κι αυτές οι λίγες προσπάθειες που έγιναν στην ασφαλιστική αγορά την τελευταία τριετία –μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού– δεν μπόρεσαν ακόμη να αποδώσουν, ενώ κάποιες δεν έχουν βρει βηματισμό. Τα εγχειρήματα συνεργασίας επικεντρώθηκαν στη συστέγαση επαγγελματιών, την απόκτηση κοινών εφοδίων και γενικά τη μείωση του λειτουργικού κόστους. Κάποιες άλλες εκδοχές συνεργασίας έδωσαν βάση στη χρήση των πελατολογίων, όπου η συνένωσή τους ουσιαστικά διευκόλυνε την καθεμία από τις συνεργαζόμενες εταιρείες να βρουν νέες δυνητικές πηγές εργασιών στα πελατολόγια της άλλης και το αντίστροφο.

Με μια πιο γενική ματιά, διαπιστώνεται ότι οι όποιες –λιγοστές– προσπάθειες συνεργειών αναφέρονται και αποσκοπούν στην παραγωγή εργασιών. Υπάρχει όμως κάτι σημαντικό: οι νέες εργασίες, ουσιαστικά, είναι του ίδιου μεγέθους με αυτές που κάθε «συνέταιρος» της προσπάθειας πραγματοποιεί από μόνος του. Συνεπώς, οι προσπάθειες συνένωσης δυνάμεων πραγματοποιούνται για την καλύτερη λειτουργία των μερών που συνενώνονται, για το όφελος που θα έχουν από τις οικονομίες κοινής χρήσης υποδομών –για όσες περιπτώσεις υπάρχει συστέγαση– και για την επιβίωση μέσα σε ένα σκληρότερο περιβάλλον λειτουργίας.

Τελικά, αυτό είναι το ζητούμενο των συνεργειών; Η δυναμική μιας συνέργειας εξαντλείται στην επιβίωση ή τη λίγο καλύτερη προοπτική πωλήσεων; Σίγουρα όχι. Όπως δηλώνουν οι εκπρόσωποι της ελληνικής ασφαλιστικής αγοράς, οι συνέργειες αποτελούν μέσο επαγγελματικής-επιχειρηματικής ανέλιξης. Συγκεκριμένα, υποστηρίζουν ότι μέσω των συνεργειών μπορεί να γίνουν σχήματα που θα αναλαμβάνουν μεγαλύτερες εργασίες, θα μπορούν να έχουν υψηλότερα εχέγγυα για τους πελάτες τους, θα έχουν καλύτερες αντασφαλιστικές καλύψεις και γενικά θα απολαμβάνουν όλα όσα παρέχει στις συναλλαγές το μεγάλο οικονομικό μέγεθος-σχήμα. Μόνο μέσα από αυτού του τύπου τις συνενώσεις θα κερδίσει πόντους η ελληνική διαμεσολάβηση. Δημιουργώντας μεγάλα σχήματα, που θα μπορούν να αναλάβουν όγκο εργασίας, ώστε στη συνέχεια να προχωρήσουν περαιτέρω. Έτσι θα επιτευχθεί και η ισχυροποίηση της αγοράς, η ποσοτική και ποιοτική αναβάθμιση του κλάδου.
Για ποιον λόγο λοιπόν δεν έχει γίνει πραγματικότητα αυτό; Γιατί οι ελληνικές διαμεσολαβητικές μονάδες δεν έχουν ακόμη αποφασίσει να λειτουργήσουν αμιγώς επιχειρηματικά και συνεχίζουν να ακολουθούν μεθόδους προσωποκεντρικές στη λειτουργία της επιχείρησής τους. Η λογική αυτή δεν επιτρέπει την ένταξη των επιχειρηματικών μονάδων σε κοινή πορεία με άλλους, καθώς κάτι τέτοιο συνεπάγεται διαφορετική συμπεριφορά, διαφορετική λειτουργία και διαφορετική πρακτική από τη μέχρι σήμερα ακολουθούμενη.

Στην αναμενόμενη αλλαγή νοοτροπίας στο θέμα αυτό σημαντικό ρόλο ενδέχεται να διαδραματίσει η υποχρεωτική επιμόρφωση ανά πενταετία των διαμεσολαβητών, την οποία υποστηρίζει και η Τράπεζα της Ελλάδος. Μπορεί βέβαια οι διαδικασίες επιμόρφωσης (πιστοποίησης γνώσεων) να συναντούν αντιρρήσεις από την πλευρά της ασφαλιστικής διαμεσολάβησης, όμως αυτές αφορούν τις διαδικασίες και τον τρόπο και όχι την ουσία. Ευρωπαϊκά, οι επιμορφώσεις, οι πιστοποιήσεις, οι αναβαθμίσεις γνώσεων αποτελούν αυτήν τη στιγμή προτεραιότητα των τοπικών ασφαλιστικών αγορών.

 

Πηγή: Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον “Οδηγό Ασφαλιστικής Διαμεσολάβησης 2015”, που κυκλοφόρησε με το περιοδικό ΧΡΗΜΑ της Ethos Media

Δείτε εδώ σε ηλεκτρονική μορφή τον Οδηγό Ασφαλιστικής Διαμεσολάβησης 2015