Ι. Χατζηθεοδοσίου: «Αδικαιολόγητη η βία απ΄όπου και αν προέρχεται»

Η πρόσφατη επίθεση κατά του Δημάρχου Θεσσαλονίκης κ. Γ. Μπουτάρη πρέπει να μας κάνει να αναρωτηθούμε για ορισμένα κρίσιμα θέματα γύρω από το εξαιρετικά ανησυχητικό φαινόμενο της βίας στην κοινωνία μας. Κατ΄αρχάς να ξεκαθαρίσω ότι ως πολίτης και ως Πόντιος στην καταγωγή, αισθάνθηκα αποτροπιασμό για την επίθεση κατά του κ. Μπουτάρη. Θα είναι τεράστιο λάθος για όσους επιχειρήσουν να συνδέσουν το δυσάρεστο περιστατικό με την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων. Δυστυχώς κάποια φασιστοειδή, που σε καμία περίπτωση δεν εκφράζουν το ήθος του Ποντιακού Ελληνισμού, βρήκαν την ευκαιρία να δείξουν το χειρότερο πρόσωπο τους.

Πως όμως φτάσαμε στο σημείο να απειλείται ευθέως η ζωή ενός ανθρώπου; Ποιος είναι αυτός που δίνει το δικαίωμα στον οποιονδήποτε να χτυπά κάποιον άλλο, επειδή διαφωνεί με τις θέσεις του; Οι αρχές του δημοκρατικού μας πολιτεύματος μας δίνουν τη δυνατότητα να διαφωνήσουμε με έναν αιρετό στο πλέον καθοριστικό μέρος: στην κάλπη, κατά τη διάρκεια της εκλογικής διαδικασίας. Για τις διαφορές μας με τον οποιονδήποτε πολίτη, υπάρχουν όλα τα νομικά εργαλεία που μας δίνει η Δικαιοσύνη. Η υποψία και μόνο ότι αν εγώ διαφωνώ με τον συνάνθρωπο μου δίνει το δικαίωμα να κινηθώ εναντίον του, μας γυρίζει στα πιο σκοτεινά χρόνια της ανθρώπινης ιστορίας.

Έχω πει πολλές φορές ότι δυστυχώς δεν βιώνουμε μόνο μία κρίση οικονομική. Πρόκειται για κρίση αξιών, θεσμών, ηθικής. Και αυτό φαίνεται ποικιλοτρόπως στην καθημερινότητα μας. Και πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν υπάρχει καλή και κακή βία. Η βία είναι μία και πρέπει να καταδικάζεται απ΄όπου και αν προέρχεται.

Γιατί βία δεν είναι μόνο η επίθεση κατά του Γιάννη Μπουτάρη, είναι και οι επιθέσεις που δέχονται πολλοί μικρομεσαίοι επιχειρηματίες στο κέντρο της Αθήνας από κάποιους μπαχαλάκηδες με καλυμμένα τα πρόσωπα, οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται ως «κοινωνικοί επαναστάτες», «αναρχικοί» και δεν ξέρω τι άλλο. Στο όνομα ποιας ιδεολογίας μπορούν να καταστρέφουν περιουσίες και να απειλούν ζωές; Βία είναι όταν κάποια σημεία του κέντρου της πόλης μας έχουν μετατραπεί σε άβατο, όπως τα Εξάρχεια. Βία επίσης είναι όταν ομάδες πολιτών όπως ο Ρουβίνωνας, χρησιμοποιούν τις μεθόδους που ξέρουμε όλοι για να δηλώσουν την αντίθεση τους με πολιτικές. Και ασφαλώς βέβαια οι πρακτικές και η ρητορική μίσους της Χρυσής Αυγής. Υποτίθεται ότι με το φάντασμα του ναζισμού έπρεπε να έχουμε ξεμπερδέψει εδώ και πολλά χρόνια και όχι να επιστρέφουμε σε εποχές που έχουν στιγματίσει την ανθρωπότητα.

Για τις ανησυχητικές εξελίξεις στην έξαρση βίαιων φαινομένων στις μέρες μας, ευθύνες έχουμε όλοι και δεν μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν οι πολιτικές δυνάμεις γιατί στην προσπάθεια τους να αποκτήσουν ακροατήριο, καλλιεργούν μία διχαστική λογική που πολλές φορές παροτρύνει τέτοιου είδους παραβατικές συμπεριφορές. Η Εκκλησία, καθώς δεν είναι λίγα τα φαινόμενα εκδήλωσης ακραίων θέσεων και τα άκρα είναι πάντα επικίνδυνα. Ακόμα και όλοι εμείς, οι απλοί πολίτες, με την παθητική μας στάση απέναντι σε εκδήλώσεις βίας, με την ανοχή μας, συντελούμε στην ολοένα και πιο έντονη παρακμή της κοινωνίας μας. Το συμπέρασμα είναι ότι όλο και περισσότερο μοιάζουμε με μία ποδοσφαιρική εξέδρα, όπου οι χούλιγκανς έχουν τον πρώτο λόγο, με την διχαστική λογική του «εμείς ή αυτοί». Λείπουν οι ψύχραιμες φωνές, το καθαρό μυαλό, απουσιάζει παντελώς η ηθική, κυριαρχεί η ημιμάθεια, τεινει να καθιερωθεί η πρακτική της αγέλης και κυρίως «ο νόμος του δυνατού». Η Πολιτεία δεν πρέπει να κρύψει το πρόβλημα κάτω από το χαλί, αλλά σε κάθε περίπτωση πρέπει να αποδίδονται άμεσα οι ευθύνες και οι υπαίτιοι να λογοδοτούν στη δικαιοσύνη. Χωρίς αστερίσκους, «ναι μεν, αλλά» και άλλες δικαιολογίες.

Επειδή τα φαινόμενα κοινωνικού αυτοματισμού, οι έντονες πολιτικές διαφωνίες, η διαφορετικότητα στις απόψεις θα συνεχίσουν να υπάρχουν, τώρα είναι που πρέπει να είμαστε ακόμα πιο προσεκτικοί και κυρίως να ταχθούμε ξεκάθαρα απέναντι σε βίαιες συμπεριφορές και πρακτικές. Καμία βία δεν νομιμοποιείται σε οργανωμένες και δημοκρατικές κοινωνίες. Πρέπει πια όχι απλώς να καταδικάζουμε τέτοια θλιβερά φαινόμενα αλλά να διατρανώσουμε προς όλες τις κατευθύνσεις ότι δεν επιθυμούμε να μετατραπεί η κοινωνία μας σε ζούγκλα. Έχουμε ευθύνη απέναντι στα παιδιά μας, στις γενιές που ακολουθούν, να μην γκρεμίσουμε ότι με κόπο και θυσίες έχει χτιστεί μέχρι σήμερα. Και ένα από αυτά είναι το δικαίωμα στη διαφωνία και ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή και την περιουσία. Στην αξιοπρέπεια του διπλανού μας. Αν όντως θέλουμε κάποιοι να σεβαστούν κι εμάς.