Κεφαλικός φόρος

άρθρο του Γιάννη Βοτσαρίδη CEO Interlife Ασφαλιστική από το περιοδικό Interlife Magazine

Τείνει να γίνει πλέον αξίωµα για την ελληνική φορολογική πολιτική το ότι “όσο περισσότερους φόρους βάζεις, τόσο λιγότερους φόρους εισπράττεις”.

Η υπέρογκη αύξηση της φορολογίας στην Ελλάδα – και είναι άξιον απορίας πως δεν το βλέπουν και οι υποτιθέµενα εξειδικευµένοι εκπρόσωποι των πιστωτών – προκάλεσε µια σειρά στρεβλώσεων στο δηµοσιονοµικό τοπίο, οι οποίες ξεδιπλώνονται σταδιακά και ανατρέπουν µεσοπρόθεσµους και µακροπρόθεσµους σχεδιασµούς, πλάνα, οικονοµικούς στόχους.

Το πρώτο ορατό αποτέλεσµα είναι η γενικευµένη αύξηση της φοροδιαφυγής στο σύνολο του πληθυσµού, µε εξαίρεση βέβαια µισθωτούς, συνταξιούχους, µεγάλες επιχειρήσεις κλπ που, εκ των πραγµάτων, είναι συνεπείς.

Το δεύτερο είναι η µαζική φυγή των επιχειρήσεων στο εξωτερικό, όχι κατ’ ανάγκην σε φορολογικούς παράδεισους, αλλά σε πιο “λογικές” φορολογικά χώρες.

Η πιο σοβαρή όµως παρενέργεια είναι η αθέατη παγίωση, σε ευρεία στρώµατα της ελληνικής κοινωνίας, µιας ελαστικότητας στη φορολογική συνείδηση, µιας, κατά κάποιο τρόπο, “ηθικής νοµιµοποίησης” της φοροδιαφυγής, που, από παράνοµη πράξη, µετατρέπεται στη συνείδηση του κόσµου σε “κατόρθωµα” που ζητά ενδεχοµένως επιβράβευση από τον κοινωνικό περίγυρο.

Ήταν αναµενόµενα όλα αυτά;

Με µαθηµατική ακρίβεια ναι, εάν λάβουµε υπ’ όψιν µας το στοιχείο του παραλόγου που απεικονίζεται στους αριθµούς:

• Τα τελευταία 40 χρόνια ψηφίστηκαν στη χώρα µας 250 φορολογικοί Νόµοι και Τροπολογίες που προστέθηκαν σε άλλους 3.450 Νόµους και 115.000 ανάλογες Υπουργικές αποφάσεις
• Οι φόροι και οι ασφαλιστικές εισφορές στην Ελλάδα είναι ανάµεσα στις τρεις υψηλότερες στην ΕΕ (µαζί µε τη Γερµανία και το Βέλγιο), εάν όµως προστεθεί και η Εισφορά Αλληλεγγύης ερχόµαστε πανηγυρικά πρώτοι
• Το ελληνικό Δηµόσιο χάνει κάθε χρόνο περίπου 16 δις ευρώ (32% των συνολικών ετησίων εσόδων του) λόγω της φοροδιαφυγής

Είναι αυτονόητο ότι ακόµη και µε το αποτελεσµατικότερο φοροεισπρακτικό σύστηµα – από το οποίο µακράν απέχουµε – οι επιτήδειοι θα εύρισκαν πάντοτε νοµότυπους ή µη τρόπους να φοροδιαφύγουν, κυρίως λόγω των αµέτρητων αποφάσεων και εγκυκλίων που συνθέτουν την παράνοια της ελληνικής γραφειοκρατίας.

Κι όµως θα ήταν απλό: Ένας flat-tax της κατηγορίας του 15% που θα αφαιρούσε το κυριότερο κίνητρο για έναν επίδοξο φοροφυγά, παράλληλα µε µια κάθετη αυστηροποίηση των ποινών για φοροδιαφυγή (αµερικανικό µοντέλο), που θα απέτρεπε τη µεγάλη πλειοψηφία των υπολοίπων να παρανοµήσουν.

Αλλά, κυρίως, ένα τέτοιο φορολογικό µοντέλο θα αποκαθιστούσε το “αίσθηµα του δικαίου” στους εκατοντάδες χιλιάδες επαγγελµατίες και επιχειρηµατίες που καλούνται σήµερα να αποδώσουν στο κράτος το 60% – 80% των κερδών τους, εν είδη “κεφαλικού φόρου”.

Μόνον που ο κεφαλικός φόρος στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας ήταν 10% – και ήταν ένας από τους λόγους που οδήγησαν τους σκλαβωµένους Έλληνες στην εξέγερση.