Ο Σόϊμπλε και ο αδριάντας του…

Το πράγμα που πραγματικά με εντυπωσίασε την εβδομάδα που πέρασε ήταν η παρατήρηση του Doctor Σόϊμπλε ότι οι Έλληνες ίσως κάποια μέρα του κάνουν και αδριάντα από ευγνωμοσύνη που τους υποχρέωσε να κάνουν μεταρρυθμίσεις. Θα μου πείτε βέβαια ότι αυτό ήταν ένα αστείο. Εξάλλου ο Γερμανός Υπ. Οικoνομικών είναι γνωστός για το καυστικό (αρκετά βρετανικό) χιούμορ του. Όμως είναι η τρίτη ή τέταρτη φορά που λέει κάτι τέτοιο στα ΜΜΕ και όπως είναι γνωστό, ένα αστείο που επαναλαμβάνεται παύει να είναι αστείο και γίνεται σοβαρό.

του Χάρη Τσοχαντάρη*

Βέβαια, δεν πιστεύω ότι αυτός πιστεύει πως πραγματικά θα βρεθεί κυβέρνηση να κάνει κάτι τέτοιο (αν και οι κυβερνήσεις μας έχουν αποδείξει διαχρονικά ότι μπορεί να φτάσουν σε απίθανα μεγέθη ξεφτίλας), αλλά σίγουρα πιστεύει πως έχει δίκιο για τις μεταρρυθμίσεις. Άρα, αφού αυτός έχει δίκιο, όλοι οι άλλοι έχουν άδικο. Τέλος.
Το πιο αστείο στην όλη υπόθεση είναι ότι οι περισσότεροι, ακόμη και εκείνοι που δεν συμφωνούμε καθόλου με τις οικονομικές απόψεις του, συμφωνούμε στην ανάγκη ύπαρξης μεταρρυθμίσεων. Ποιων μεταρρυθμίσεων όμως;

Ας πούμε, το να αφαιρέσεις από τους δημοσίους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους τα δώρα και τα επιδόματα είναι μεταρρύθμιση ή απλά μείωση των αποδοχών τους; Το να μειώσεις ακόμη περισσότερο το εισόδημα αυτών των ανθρώπων μέσω της υπερβολικής φορολόγησης, είναι μεταρρύθμιση ή απλά φτωχοποίηση;

Ας μην είμαστε όμως αρνητικοί. Ας δεχτούμε ότι οι αλλαγές στο καθεστώς των ιδιωτικών υπαλλήλων (μείωση βασικού μισθού, επιχειρησιακές αντί κλαδικές συμβάσεις, ευκολότερη απόλυση) αποτελούν «μεταρρυθμίσεις». Στο κάτω-κάτω, όταν γίνεται φθηνότερο να προσλάβεις και ευκολότερο να απολύσεις, αυτό είναι ένα κίνητρο για να προσλάβεις περισσότερους εργαζομένους. Με την προϋπόθεση όμως ότι τους χρειάζεσαι βέβαια. Αλλιώς απλά γίνεται πιο εύκολο να απολύσεις και αυτούς που έχεις.

Αυτό ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση της Ελλάδας. Καθώς η χώρα γνώρισε κατά τα τελευταία επτά χρόνια μια πρωτοφανή συρρίκνωση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος κατά 26%, το τελευταίο πράγμα που θα έκαναν οι επιχειρήσεις θα ήταν να προσλάβουν προσωπικό. Ακόμη και το προσωπικό που προσελήφθη όλα τα χρόνια ήταν με περιορισμένη χρονικά σύμβαση, με μειωμένο ωράριο ή ακόμη χειρότερα σε αντικατάσταση άλλου, παλαιότερου και «ακριβότερου» προσωπικού.

Εκτός αν υπάρχει κανείς ανάμεσά μας που πιστεύει ότι το να δίνεις τη δυνατότητα στον κρατικό μηχανισμό να κλείνει με συνοπτικές διαδικασίες μια επιχείρηση για όσες μέρες νομίζει πρέπον, είναι μεταρρύθμιση. Στη χώρα αυτή είναι γνωστό ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι (καν) το μεγάλο κράτος, είναι το κράτος σε κώμα. Όχι σε κόμμα (που και αυτό ισχύει κάθε φορά), αλλά σε κώμα, σε αιώνιο ύπνο. Η μητέρα όλων των προβλημάτων της χώρας είναι η γραφειοκρατία που φροντίζει ποτέ να μην γίνει τίποτα, να μην αλλάξει τίποτα.

Η πραγματική μεταρρύθμιση, η μόνη μεταρρύθμιση που θα είχε νόημα στην Ελλάδα, θα ήταν η απλοποίηση των διαδικασιών, το χτύπημα της γραφειοκρατίας. Αυτό θα έδινε σε κάποιον το δικαίωμα να του στήσουν αδριάντα. Δυστυχώς, για όλους εμάς κυρίως, οι αλλαγές που υποτίθεται ότι έγιναν τα επτά τελευταία χρόνια, όχι μόνο δεν μείωσαν τη γραφειοκρατία, αλλά αντιθέτως την αύξησαν σε αφόρητο βαθμό. Π.χ. οι τράπεζες. Για να καταθέσεις χρήματα σε ένα δικό σου λογαριασμό ταμιευτηρίου (που μπορεί να έχεις είκοσι χρόνια) σου ζητάει να της προσκομίσεις εκκαθαριστικό, ταυτότητα (λες και αλλάζει κάθε χρόνο) και υπεύθυνη δήλωση με γνήσιο της υπογραφής από την αστυνομία για τη διεύθυνση κατοικίας σου (λες και η αστυνομία ξέρει πού μένεις, όπως την εποχή της χούντας). Σε λίγο θα ζητούν εξέταση αίματος, να δουν αν θα ζήσεις ή όχι.

Δυστυχώς, οι μεταρρυθμίσεις δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που συμβαίνουν σήμερα στη χώρα μας. Οι εφοριακοί ελεγκτές, σε όλο τον κόσμο, ελέγχουν τις μεγάλες επιχειρήσεις που έχουν και το πραγματικό οικονομικό ενδιαφέρον. Εμείς, αφού διώξαμε από τη χώρα (με τις ευλογίες της τρόϊκας) τις μεγάλες επιχειρήσεις (δεν είχαμε και πολλές), στέλνουμε τους εφοριακούς να πλακώνονται με τον κάθε «απίθανο» ιδιοκτήτη νυχτερινού κέντρου.

Λοιπόν, σκέφτηκα μια μεταρρύθμιση: Θα προσλαμβάνουμε στην εφορία πρώην πυγμάχους ή έστω λοκατζήδες και σε κάθε έλεγχο θα κόβουμε εισιτήρια υπέρ του δημοσίου. Καλή ιδέα τι λέτε; Κερδίζω αδριάντα; Έστω αδριαντάκο;

*Διευθυντής Παραγωγής & Υποστήριξης της PROSVASIS AEBE