Οι μετέωρες  γενιές του ασφαλιστικού

To  (Aν)ασφαλιστικό δημιούργησε εφιάλτες σε όλους τους 40ντάρηδες και 50άρηδες  οι οποίοι είχαν αρκετά ένσημα και ορισμενοι μάλιστα (του ευρύτερου δημόσιου τομέα ) είχαν αρχίσει να θεμελιώνουν και συνταξιοδοτικά δικαιώματα , ειδικά εάν είχαν μπει στη δουλειά προ του 1988.  Όλοι οι πλέον κάτω των 60 ετών αντιλαμβάνονται ότι δυστυχώς δύσκολα θα δημιουργήσουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα πριν φτάσουν στα 65 και ότι η κύρια σύνταξη τους πλέον θα είναι μερικά κατοστάρικα ευρώ εάν δεν πέσουν μέχρι τότε στην ανεργία.  Ολοφύρεται η κυβέρνηση για την πιθανή σύνδεση των συντάξεων με τα εισοδήματα αλλά δυστυχώς έτσι θα γίνει.

Το πρόβλημα είναι ότι ακόμη και αυτοί που είχαν προβλέψει να κάνουν ένα μικρό κομπόδεμα με ελληνικές μετοχές και ομόλογα βρίσκονται σε δεινή θέση αφού οι ελληνικές μετοχές έχουν χάσει πάνω από το 40% της αξίας τους (σε επίπεδο Γενικού Δείκτη)  ενώ τα κουρεμένα ελληνικά ομόλογα με σημερινές τιμές βρίσκονται σε επίπεδα 45% (10ετή ομόλογα) κάτω από τις τιμές που είχαν πριν γίνει το PSI.  Λίγοι είχαν καταφέρει να επενδύσουν και να διατηρήσουν τις θέσεις τους σε καλές μερισματικές μετοχές και σε καλά ξένα ομόλογα.

Η μοναδική λύση πλέον είναι οι προτάσεις που κάνουν οι ασφαλιστικές εταιρείες για συνταξιοδοτικά προγράμματα.  Προτάσεις που πρέπει να βασίζονται σε πραγματικά δεδομένα (με επιτόκια της τάξης του 1,5-2%) και όχι σε δεδομένα προ κρίσεως (υποχρεωτικές αποδόσεις του 3,35%).   Αλλά αυτό που απαιτείται πάνω απ’ όλα είναι να υπάρχει σοβαρή εποπτεία αφ’ ενός και φορολογικά κίνητρα αφ’ ετέρου.  Εάν πειστεί  ο κόσμος ότι θα πάρει σύνταξη και εφάπαξ απ’ τις ιδιωτικές εταιρείες ότι και να γίνει ή μάλλον ότι η Τράπεζα της Ελλάδας θα εμποδίσει κάθε ‘ναυάγιο’  και ότι θα μπορεί να εξοικονομήσει λεφτά από τα φορολογικά κίνητρα για τοποθετείται στα συνταξιοδοτικά προγράμματα , τότε το μέλλον των ιδιωτικών Συνταξιοδοτικών Προγραμμάτων της ασφαλιστικής αγοράς προβλέπεται ευοίωνο.