Περί Κυβερνησιμότητας

 

 

του Ιωάννη Παν. Βοτσαρίδη Διευθύνοντος Συμβούλου INTERLIFE Α.Α.Ε.Γ.Α

ΟΙ ΓΡΑΜΜΕΣ ΑΥΤΕΣ ΓΡΑΦΟΝΤΑΙ παραμονές των εκλογών με άγνωστο ακόμη το τι μέλλει γενέσθαι. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, στην καθημερινότητα της Αγοράς έχουν χαθεί άλλοι δύο μήνες. Δύο ακόμη μήνες αβεβαιότητας, στεγνότητας ρευστού, capital controls, καταναλωτικής και επενδυτικής ύφεσης, μαζικής μετανάστευσης επιχειρήσεων στο εξωτερικό, συσσώρευσης κόκκινων χρεών και κατακόκκινων επιταγών. Δυστυχώς, τον τελευταίο καιρό, η στήλη αυτή δεν είναι σε θέση να μεταφέρει αισιόδοξα μηνύματα. Και πώς θα μπορούσε; Τα οικονομικά νούμερα του τελευταίου 8μήνου είναι εύγλωττα: Ο Προϋπολογισμός παρουσιάζει έλλειμμα 4 δις στο α’ εξάμηνο, οι προβλέψεις για Ύφεση (αντί προσδοκώμενης Ανάπτυξης ) είναι στο -2% έως -4%. H χώρα αποκόμισε από την περίοδο της 6μηνης διαπραγμάτευσης ένα νέο Τριετές Μνημόνιο με μέτρα 12 δις, οι Τράπεζες κατέρρευσαν και χρειάζονται ανακεφαλαίωση 25 δις, ενώ άλλα 40 δις υπολογίζεται ότι χάθηκαν από την πραγματική οικονομία το 7μηνο Ιανουαρίου – Ιουλίου. Τέλος, το Δημόσιο επιβαρύνθηκε με ένα ακόμη Δάνειο – μαμούθ 85 δις που εκτινάσσει το Δημόσιο Χρέος στο 220% του ΑΕΠ. Επιπλέον, οι φορολογούμενοι πολίτες που έχουν την εμπειρία των διαδοχικών Μνημονίων, έχουν αντιληφθεί ότι το τίμημα στην ελληνική Κρίση το πλήρωσε κατά κύριο λόγο ο ιδιωτικός τομέας. Αντιλήφθηκαν, επίσης, ότι όταν μπαίνουν Φόροι (σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις), αυτό δεν είναι επιλογή των Δανειστών, αλλά των ελλήνων Διαχειριστών των Μνημονίων, προκειμένου να μην θιγεί το ιερό ελληνικό Δημόσιο και η συμπαγής εκλογική του μάζα. Σ’ αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα πρέπει, όμως, να αντιδράσουμε.

Μετά την οκτάμηνη αφασία, η οικονομία πρέπει να αποναρκωθεί. Ό,τι κι αν φέρουν οι εκλογές το δεδομένο είναι ένα: Το Μνημόνιο πρέπει να εφαρμοστεί, αν και επώδυνο. Όποια κυβέρνηση κι αν αναλάβει, δεν μπορεί να εγγυηθεί μαλακή ή αναίμακτη εφαρμογή των μέτρων. Κι αν το ισχυριστεί μας κοροϊδεύει. Κι ύστερα από τις επώδυνες εμπειρίες των τελευταίων ετών, όλοι, κατά βάθος, αυτό το ξέρουμε. Χωρίς πολλά λόγια, χωρίς βερμπαλισμούς και λαϊκισμούς, χωρίς κορώνες και δραματοποιήσεις, ο κύκλος πρέπει, επιτέλους, να κλείσει. Η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί. Να κινηθούν τα γρανάζια της Δημόσιας Διοίκησης. Να ανακεφαλαιοποιηθούν οι Τράπεζες και να ρίξουν ρευστό στην Αγορά. Να χαλαρώσουν τα capital controls για να μη κλείσουν κι άλλες υγιείς επιχειρήσεις. Να επιστραφούν τα χρέη του Δημοσίου (4 – 5 δις) προς τους ιδιώτες (επιχειρηματίες) για να κινηθεί – έστω ελάχιστα – η Κατανάλωση.

Να υπάρξει ένα Επιχειρησιακό Σχέδιο για την Οικονομία με ορίζοντα 5ετίας. Να ενεργοποιηθούν τα ΕΣΠΑ, το πακέτο Γιουνκέρ, να δοθούν κίνητρα (αν όχι φορολογικά, έστω κάποια εναλλακτικά) για νέες Επενδύσεις. Η απονάρκωση της Οικονομίας είναι η πρώτη προτεραιότητα. Οι πολίτες, στην καθημερινή τους πάλη για επιβίωση λίγο ενδιαφέρονται για τις πολιτικές εσωκομματικές ίντριγκες, στο βωμό των οποίων μια ολόκληρη χώρα βρίσκεται στην Εντατική. Τα 3 δις που θα στοιχίσουν στην επιβράδυνση της πραγματικής Οικονομίας, οι δεύτερες μέσα σε 8 μήνες, εκλογές, οι 700 απολύσεις τη μέρα, οι 60.000 ελληνικές επιχειρήσεις που έκαναν αίτηση να μεταφερθούν στη Βουλγαρία είναι αμείλικτα νούμερα ενός οικοδομήματος που καταρρέει. Εάν οι πολιτικοί μας βρίσκονται ακόμη στο νησί της Κίρκης, πολύ γρήγορα θα επιστρέψουν στη χώρα των Λαιστρυγόνων. Ας το σκεφτούν σοβαρά.

 

Πηγή: Interlife Magazine, τεύχος Σεπτεμβρίου

Το Interlife Magazine μποορείτε να δείτε εδώ